Weg en onderweg

Het is vrijdag 8 december, in twee opzichten voor mij een bijzondere dag. Het verband daartussen is dat het over mensen gaat die weg zijn. De een is definitief weg, de ander is weg maar kan terugkomen.

Afgelopen woensdag is Bert, waarover ik eerder schreef op zuiderend.com, in besloten kring begraven. Vanmiddag was er de herdenkingsdienst met als naam ’verbindingsbijeenkomst’ in het tot de laatste plaats bezette kerkgebouw van de Doopsgezinde Gemeente Walcheren. Verbindingsbijeenkomst omdat Bert mensen samen bracht, verbinding zocht,  enthousiasmeerde om mee te doen. Daarbij was voor hem muziek heel belangrijk. Er was vanmiddag ook veel muziek in de bijeenkomst, muziek die moest helpen waar woorden tekort schieten. Er waren twee koren, viool, blokfluiten, sopraansax en natuurlijk orgel, het ’orgel van Bert’ dat vanmiddag het laatste ’woord’ had.

De dood neemt iemand weg, het einde van de levensreis, of zoals Bert het zei: de trein stopt ergens, ik stap uit en dan is er een hand op mijn schouder en een stem die zegt: kom maar met mij mee. Er ontstaat een lege plaats in het leven van velen en dat wordt nooit meer anders. Over de verwerking van zo’n verlies zijn al veel boeken geschreven.
Op de website van Trouw is gisteren een interview geplaatst met de schrijver en dichter Marjoleine de Vos. Het interview is naar aanleiding van het verschijnen van haar nieuwe boek getiteld En steeds is alles er. Daarin onderzoekt ze wat er gebeurt als iemand van wie je zielsveel hield dood is. Het gaat over missen en herinneren en wat dat betekent. Daarbij komt de vraag aan de orde dat het anders is om iemand te missen die op reis is, zelfs als die persoon onbereikbaar is. Je weet dat iemand ergens is, onderweg of op een vaste woonplaats. Een niet te verwaarlozen verschil met iemand die is overleden. Je hoeft dan niet tegen je zintuigen te zeggen: nooit meer. Het is alleen maar ’niet nu’. Als iemand er echt niet meer is, dan valt er hoe dan ook niets meer te verwachten, aldus Marjoleine de Vos.

Vandaag is mijn dochter 50 jaar geworden. Zij heeft ervoor gekozen voor mij en Ans onbereikbaar te zijn, alweer ruim 22 jaar. Elke dag is er in al die jaren de hoop bij ons dat, vanuit de plaats waar ze woont met haar zonen, er een teken van toenadering komt. Alsof ze op reis is, ergens onbereikbaar, en niet wil laten weten of en wanneer er een thuiskomst zal zijn.

Bert is voor altijd weg, mijn jongste broer ook – ik schreef eerder over hem op zuiderend.com. Ook mijn ouders, mijn schoonouders en zo vele, vele andere bekenden uit familie- en vriendenkring, school, studie, werk.
Een van mijn favoriete wandelplekken is de Groene Boulevard in Vlissingen. De Westerschelde verwijdt zich daar naar de eindeloze zee waar schepen onderweg zijn naar vele bestemmingen. 
Ze komen vanuit de verte ook de Westerschelde op, varen dicht langs de boulevard op weg naar één van de havens verderop, zoals het Sloegebied, Gent of Antwerpen. Een plaats waar ze kunnen aanmeren om te laden, lossen, fourageren en tanken. De bemanning is veel onderweg, maar kan in een haven van boord om naar huis te gaan.  Onderweg is niet voor altijd weg. Daar moet ik tijdens een wandeling daar wel eens aan denken.

Thuiskomst: op weg naar de haven na een reis over de eindeloze zee

Morgen is er een nieuwe dag, de volgende in de reeks van dagen de toekomst in. Al die dagen is er wel weer een moment van hoop. De zintuigen weten dat er nog iets te verwachten is. Hoor ik wat, zie ik wat? 
Het is een reeks van dagen die eens tot een einde komt.

Herfst

Het gaat met mijn bloggerij wat op en neer, zowel hier als op mijn andere weblogs. Niet dat ik er geen zin in heb, integendeel, ik vind het nog steeds mooi een goed verzorgd bericht te plaatsen. Maar op de een of andere manier komt het er steeds niet van, hoewel ik zeer regelmatig ideeën heb over een onderwerp.

Daar komt nog bij dat ik aan het nadenken ben over de opzet van mijn geblog. Zo kwam het idee bij me op om het weblog op WP.com, wat vooral een tekstblog is, te verhuizen naar WP.org. Daar heb ik ook een fotoblog en dan komt de vraag op of ik die twee zal combineren. Dat scheelt het bijhouden van een weblog; je mist de specifieke vormgeving. Door deze overwegingen ben ik al een poosje terughoudend om wat op die twee weblogs te plaatsen. Wat er dan tevens toe leidt dat er hier ook niets gebeurt.

Ondertussen speelt er in het dagelijks leven ook van alles dat mij ervan weerhoudt om wat te schrijven. Dat gaat vooral om medische zaken die je in beslag nemen, zorgen en spanningen geven. Het hoort bij de herfst van het leven, maar voor je het weet wordt je weblog een medisch journaal. Ik schreef er in mijn vorige stukje al over. Daar voel ik niets voor, hoewel die zaken wel dominant in je leven aanwezig kan zijn.

In dat kader toch nog maar even wat noemen. Drie weken geleden heb ik een staaroperatie aan beide ogen gehad. Volgende week moet ik voor controle en krijg ik een nieuwe bril aangemeten. Mijn huidige brillen zijn niet meer bruikbaar; voor het lezen en schrijven gebruik ik nu een oude bril van Ans, ik kan er redelijk mee uit de voeten voor deze paar weken.

In de afgelopen weken ben ik nauwelijks buiten geweest, vanwege mijn behandelde ogen en omdat een zware verkoudheid niet de goede conditie is om te gaan wandelen in regen en storm. Dat was hier overvloedig, zoals op zoveel plaatsen in het land. Het was echt herfstweer en in de tuin zijn hierdoor al heel wat bladeren van bomen en struiken gekomen. Ik vind dit ook een sfeervolle tijd en ik hoop dat er nog een paar mooie dagen komen, met zonneschijn die de herfstkleuren van de bomen tot een lust voor het oog maakt.

Herfst in de tuin na dagen met storm en regen

Warme herfstmiddag

De late liefde van een najaarszon
stroomt nu haar goud door windgestreelde bomen–
Een zachte lach naar verre zomervreugd'
gaat door de ruimten als een zalig beven–
De lucht is open als een wijd kristal,
ijlblauwe welving over teder goud–

En onbezorgde vogels tsjilpen teer
hun heldere geluiden, in de lucht
verklinken zij als in koelvolle kom
zilveren dropp'len sprenklend van omhoog–

Verre geluiden springen lachend op
uit het verschiet, dat in een wijde kring
roerloos is als een droom, maar helderder.

Een grote liefde en een wijd ijl geluk;
't verkoelend ademen van eeuwigheid
strelende een zalige ademloze wereld.

Nu lijkt het leven mij zo klaar en wijd
zonder verlangen en ook zonder smart;
een wijder rust dan slaap bevatten kan–

En denken is als 't kleurenwieglend beven
der boomweerspiegelingen, wijl een zucht
rimpelt het water waar zij over buigen.

                                                     A. Roland Holst

Opklaring

Eerst is het bewolkt, later volgen opklaringen. Zo eindigde ik mijn bijdrage in maart. Dat is wel uitgekomen, zij het met enige vertraging door een onverwachte donderwolk.

De ingreep in Gent is goed gegaan. Mijn hartkastje (icd) werkt weer naar behoren. Als gevolg van de ingreep heb ik wel wat ingeleverd. Daar zal de leeftijd ook wel een rol in spelen. De onverwachte donderwolk kwam kort na deze reparatie. Ans bleek nieuwe oncologische narigheid te hebben waarvoor een operatie nodig was en een langdurige nabehandeling volgde. Grote schrik en teleurstelling. Die nabehandeling gaat in fasen en na het eerste blok is er nu een pauze. Dat is als een opklaring na slecht weer. Maar ze is er nog niet. Achter de horizon komt het vervolg eraan.
Een fijne plek voor een wandeling is de Groene Boulevard in Vlissingen. Een brede wandel- en fietsweg langs de Westerschelde waarop dichtbij zeeschepen passeren. Een enkele keer is het stil, maar vaak is er levendig verkeer met grote en kleine zeeschepen, met loodsbootjes, of een zeiljacht dat zich op dit grote open water waagt.
Zondagmiddag kwam er veel voorbij. Inclusief zo’n reusachtig containerschip. Dat maakt altijd grote indruk op mij, de afmetingen zijn gigantisch: lengte 400m, breedte 60m en diepgang ruim 13m – dat is toch zoveel als 4 woonlagen van een flatgebouw. Zo’n enorm schip gaat door de vaargeul die van links naar rechts tussen de zandbanken slingert, vanaf de Wielingen bij Cadzand komend voor Vlissingen langs en dan naar de andere oever bij Terneuzen waarna hij door het nauw van Bath in de haven van Antwerpen eindigt.

Tijd voor herstel en recreatie nu, zij het door deze ontwikkelingen op een lager pitje dan we gewend zijn. De caravan blijft noodgedwongen weer in de stalling. Gelukkig hebben we goede herinneringen aan de kampeer-belevenissen van vorig jaar. Vooral de weken in Noord-Frankrijk waren heerlijk; daar moet ik nog maar eens een blogje over maken. Dit jaar zullen we het moeten doen met korte wandelingen en fietstochtjes.

Er stond die middag windkracht 6 en het is heerlijk om dat een poosje rond je hoofd te voelen en de zilte geur van het soms opstuivende water te ruiken. Daar knap je van op en kun je er weer even tegen. 

MSC Allegra op weg naar Antwerpen

In zwaarder weer

Het is tijd hier weer eens wat te plaatsen. Te lang heeft het geduurd, maar als je weinig te melden hebt; of je neemt er geen tijd voor... Dan blijft het weblog steken. En wordt het nooit wat. Goede intenties zijn er te over. Dus de daad bij het voornemen.

Nu nog terugkijken op weer een geslaagd verblijf in het Zuid-Limburgse Heuvelland vanaf half december tot in het nieuwe jaar is laat. Toch wil ik de herinnering eraan koesteren. In het comfortabele appartement op de helling van het Vijlenerbos, genieten van wandelen in het mooie landschap, de kribkes, de vuurwerkvrije rust. In het inmiddels vijfde jaar op dit plekje, deze stille buurtschap, gaat het voelen als thuiskomen. Een enkel plaatje voor de sfeer.

Geuldal

Ondertussen kom ik in zwaarder weer. Donkere medische wolken pakken zich samen. Wachten op een oproep uit Gent voor gesleutel aan het apparaat dat mijn hart in toom moet houden. Daar is iets niet goed mee. En er zijn zo nog wat zorgen, bij mij en in mijn naaste omgeving. Het hoeft allemaal niet dramatisch of fataal af te lopen, maar het is helemaal niet leuk. En je weet nooit of er geen blijvende gevolgen zullen zijn die verdere beperkingen met zich meebrengen.
Na de terugkomst uit Limburg keek ik uit naar een voorjaar en zomer waarvoor plannen gemaakt konden worden om er op uit te trekken met de caravan. Eindelijk, na en paar pittige en zorgelijke jaren. Helaas kunnen de plannen opgeborgen worden. Voor hoe lang is niet te zeggen. Het worden spannende weken.

Eerst is het bewolkt, later volgen opklaringen.

Westerschelde

Op dorre aarde

Het was gistermiddag warm in Vierhouten, heel warm. Om 2 uur kwamen we met de caravan aan op de camping. Toen scheen de zon al volop; uiteindelijk werd het 30ᵒ. In die warmte viel het me niet mee de voortent op te zetten. Omdat er voor de komende dagen ook regen wordt voorspeld, hebben we de hele voortent opgezet, met zijstukken en voorkant. Dan moeten er veel haringen de grond in en dat getimmer in de hitte is niet fijn. Op een gegeven moment zijn we maar met een koude Radler in de schaduw van de caravan gaan wachten tot het aan het eind van de middag wat minder heet was. Om 6 uur ging de laatste haring de grond in. Poeh, dat was buffelen. Ans had intussen van alles uitgepakt en daarmee gezorgd voor huiselijkheid en gezelligheid. 

Daarna zijn we heel op het gemak naar het dorp gelopen om op het terras van de Vossenberg wat te eten. Voorafgegaan door een kouwe pils. Wat was die lekker.

Wachten op verkoeling

Om 11 uur begon het te regenen met ook onweer erbij. Vannacht om een uur of 1 barstte er een hevig noodweer los met onweer en zware regen. In de voortent gingen allerlei waterstromen lopen en op het dak ontstond steeds een grote zak met water die ik er volhardend afkieperde. Ik was blij dat ik de voortent gisteren helemaal heb afgemaakt. Wel moet er aan het dak nog wat gebeuren zodat het water bij een volgende regenbui er gladjes afloopt.

De regen is zoals in vrijwel heel ons land ook hier zeer welkom, op de verdroogde Veluwe. Gisteren zagen we het al bij aankomst. De weiden bij de camping zijn geel en op de camping is het kamperen op dorre aarde. Er is geen groene grasmat meer zoals in april. Voorlopig is iedere regenbui welkom. En enige verkoeling, wat mij betreft. Want ook vandaag werd het weer goed warm.

Verdorde weiden rondom de camping