Volhardend

Vandaag het digitaliseren van mijn dia’s weer opgepakt. Ik heb er zo’n 10000 schat ik. Vanaf mijn 19e ben ik aan het fotograferen geweest, van gezin en familie, van Dordrecht en vakanties, steden, natuur. Bij de verhuizingen in de tweede helft van de jaren ’90, eerst binnen Dordrecht en vervolgens naar Dubbeldam is de klad gekomen in het nummeren en catalogiseren van de boel. Meer dan de helft heb ik wel in orde en daar ben ik nu mee bezig.

Na mijn pensionering ben ik begonnen met scannen. Weerstand door verstoorde familieverhoudingen en verbroken gezinsbanden verminderden de animo. Het selecteren en scannen van plaatjes over ons gezinsleven doet dan pijn. Want er is een tijd geweest dat het goed was met elkaar. Dat zie je aan de plaatjes en dat klopt met je herinneringen. Maar ergens in de tijd is het misgegaan, ongrijpbaar, onbegrijpelijk.

Maar het moet weer opgepakt worden. De tijd gaat dringen, de ouderdom schrijdt voort, de toekomst krimpt. En dan heb ik het nog niet eens over de ernstige coronadreiging. Die vind ik behoorlijk verontrustend.
Dus nu weer een pluk dia’s geselecteerd – de voortschrijdende tijd heeft voor een vereenvoudiging van het schiftingsproces gezorgd –  en dan kan de scanner de komende weken weer zoemen, of brommen, of…nou ja hij maakt geluid en dan staat er weer een plaatje op mijn scherm. Volhardend voorwaarts, dan kom ik er wel doorheen.

Karin 1976