Om kwart voor 11 een kort bezoek gebracht aan een dementerende vriendin in het Parkhuis. Daarna naar de Merwelanden op de Staart voor een lunch in de Biestro van het Bezoekerscentrum. Ter afsluiting naar het wandelpad langs de Beneden Merwede, waar we zo vaak gelopen hebben. Het weer was prachtig: koud, lichte heldere zonneschijn en nevels in de verte. Het gaf de rivier en het Biesboschlandschap een mysterieuze aanblik.
De inspectie van het huis was om half 2. Even daarvoor waren we er al op verzoek van de kopers om nog enige toelichting te geven op knoppen en apparaten. Aardige mensen waarmee we meteen leuk contact hadden. We wisten niet dat we al die jaren zulke achterburen hebben gehad. Met de makelaar erbij door het huis gelopen ter inspectie. Na het gezamenlijk noteren van de meterstanden was het tijd om de voordeur voor het laatst achter ons dicht te doen.
Tot 3 uur hadden we de tijd weer aan onszelf. Op dat tijdstip werden we bij de notaris verwacht. We zijn naar de Kop van 't Land gereden en vandaar langs de Nieuwe Merwede tot aan de Oude Veerweg. Onderweg gestopt om van het uitzicht over de rivier en de polders van het Eiland van Dordt te genieten met die prachtige bomenrijen. Ook hier weer dat zonlicht met die mystieke nevel in de verte. Laatste blikken vol weemoed, want het zou straks definitief zijn: geen huis meer in Dordrecht, geen voordeur hier waarvan wij de sleutel hebben, voortaan alleen maar als gast van familie en vrienden in deze stad. Dat raakt je toch wel na een leven lang Dordtenaar te zijn geweest.
Bij de notaris ging het vlot. Beperkte voorlezing van de akte, handtekeningen zetten, sleutels overhandigen en tenslotte de kopers veel plezier in hun nieuwe woning toewensen. Ze verheugden zich er enorm op om in dat grote huis te gaan wonen. Om half 4 stonden we buiten, een huis armer, een hypotheek minder, dat ook wel, maar toch vooral een gevoel van ontheemd zijn. Na een kort bezoek aan een zwangere vriendin reden we tegen half 5 huiswaarts. Dat is sinds nu ondubbelzinnig in Middelburg. Rustig rijdend via het Hellegatsplein, langs Zierikzee en over de Oosterscheldekering naar Westkapelle voor een afsluitend hapje eten. In restaurant De Westkaap aan de buitenkant van de grote zeedijk kijk je mooi op zee waar de zon rood onderging en zeeschepen langzaam voorbij voeren op weg naar Vlissingen of Antwerpen of de andere kant op, naar verre bestemmingen. Het eten was lekker, de stemming rustig zoekend naar harmonie met de nieuwe werkelijkheid. Hier op Walcheren gaan we een nieuw leven opbouwen. We waren er sinds de verhuizing in augustus vorig jaar al mee begonnen, maar vanaf nu zonder de Berkenhof is het definitiever, echter, dieper. Het is hier ook mooi, de zee heeft ook zijn bekoring zoals het rivierenlandschap, maar wel anders, Middelburg is ook een mooie stad zoals Dordrecht, maar wel anders, ons huis in Middelburg is comfortabel, kerkelijk hebben we onderdak gevonden in de Nieuwe Kerk… Het moet zijn tijd hebben, maar het zal zeker lukken.